آوا ی زنده گی

نمیدونم تو همین لحظه که اینجا نشستم و دارم مینویسم داره تو دنیا چه اتفاقایی میفته.  

نمیدونم چند نفر به دنیا میان. 

چند نفر میمیرن. 

چند نفر با همن. چند نفر تنهان.  

چند نفر تو خونشونن. 

چند نفر زیر سقف آسمون. 

یه عالمه از این نمیدونم ها وجود داره.  

اما میدونم که یه دونه دختر کوچک یکساله و نیمه تو ایران تو یه منطقه از تهران و کنار مامان و باباش خوابیده وجود داره که اسمش آواست. 

آوایی که خنده ش بهترین چیز تو دنیاست و زخم دستش دلخراش ترین صحنه دنیا. 

یه پسر یکی دوساله هم وجود داره که تو یه کشور به خاطر مسایل مسخره (البته از نظر من) که اونجا راه افتاد الآن نمیدونم کجا خوابه. اصلا خوابه یا نه. من عکسشو دیدم که سر جسد پدر نشسته بود و گریه میکردو این هم به نظر من دلخراش ترین صحنه دنیاست.  

دو تا صحنه دلخراش از دو بچه در یک روز ولی یکی از نزدیک و یکی از راه بسیار دور. 

جدای از تمام سیاست ها و عوامل پشت پرده که ما نمیدونیم و ندونستیم و شاید هم نخواهیم دونست تو یه کشور یه جریانی راه میفته و دودش همه جارو میگیره.  

همه بچه ها عزیز و معصوم هستن و هیچ فرقی بینشون نیست. سیاه و سفید و زرد و سرخ نداره. دختر و پسر نداره، زخم جسمی و روحی نداره، همه آدمیم و میخوایم زندگی کنیم. لذت ببریم و به حقمون برسیم.  

به چه حقی باید خنده یه بچه رو ازش بگیریم و ...

آوا کوچوله ما اصلا به خاطر زخم دستش گریه نکرده بود با اینکه زخمش واقعا عمیق بود! پس شاید اون میدونه که زخمای خیلی بزرگتری واسه گریه کردن وجود داره. و من درسمو ازش امروز گرفتم. درس محکم بودن.