افتتاحیه

امروز تصمیم گرفتم یه حرکتی کرده باشم که با دیروز متفاوت باشه

تصمیم گرفتم یه وبلاگه دیگه با موضوعه دیگه برا خودم بزنم

امروز نیمه شعبان بود و سالگرد قمری ازدواجم

اما با روزای دیگم بسیار بسیار متفاوت تر بود

صبح با ناراحتی از خواب پا شدم و تا همین الآنشم سرم درد میکنه

شاید با خودتون بگین داری ادای آدم تنگارو در میاری ولی نه باور کنین که همین جوری بود

خسته بودم از خودم و اطرافیان نزدیک و دورم

خسته بودم از تلویزون مسخرمونو و مردمی که بیرون تو خیابونا بودن

خسته بودم از این همه مسخره گی و ...

آخرش که چی!؟

تا کی باید این جوری باشه؟

تا کی باید این بی تفاوتی و بی غیرتی ادامه داشته باشه

پس کی باید زندگی و کرد و از زندگی کردن دیگران لذت برد

با آقا بیا گفتن کار درست نمیشه

باید یه کاری کنم

باید یه کاری کنیم

باید جنبید...

میخوام با نوشتن شروع کنم.

پس کمکم کنین.